Wat zijn sommige dingen toch moeilijk vol te houden. Je spreekt iets met jezelf af, maar houdt je daar niet aan. Je komt de afspraak met jezelf niet na, voelt je rot en spreekt wederom iets met jezelf af.
Gevoel, gedrag en gedachtes staan soms niet op 1 lijn.
Om deze cyclus te doorbreken kun je de discipline uit handen geven. Je kunt bijvoorbeeld in therapie gaan. Dan word je aangesproken op je gedrag. Dat kan vervelend zijn, en juist daarom, houd je jezelf misschien de volgende keer wel aan de afspraak. Niet iedereen vind dit fijn. Het gaat hier tenslotte om een soort van kritiek.
Meestal vinden we het niet erg fijn wanneer we kritiek moet geven. Je bent bang de ander te kwetsen. Het ontvangen van kritiek ervaren we meestal ook als een persoonlijke aanval.
Toch is dit een interessant gegeven omdat er ergens kennelijk een leerpunt schuilt in kritiek. Wanneer we namelijk de controle over de discipline uit handen geven, maken we ruimte voor kritiek omdat we kennelijk weten dat dit kan helpen.
Ergens heeft een gebrek aan zelfdiscipline wellicht te maken met een gebrek aan zelfkritiek. Waarom geven we ons zelf geen kritiek, maar is het wel okay als een ander ons bekritiseert?
Wanneer het punt van inzicht is bereikt, je weet waar je mee bezig bent, kun je er voor kiezen om de discipline weer zelf in handen te nemen. Gaat het goed, dan is dat mooi, maar gaat het fout, dan zul je wat anders moeten verzinnen.
Het fijnste is als je iemand om je heen hebt, die je steunt, maar die ook kritisch durft te zijn. Iemand die de kritiek kan doorstaan……