Ik ben afgelopen weekend naar de film “Control” geweest. De film gaat over de miserabele levensgeschiedenis van Ian Curtis, de frontman van “Joy Division”.
Vroeger toen ik nog bij mijn ouders thuis woonde, speelde mijn grote broer, toen puber, altijd de LP’s van desbetreffende band in zijn kleine kamertje. Ik vond de muziek verschrikkelijk. Als kind voelde ik de depressiviteit die uit deze liederen kwam recht mijn ziel binnen lopen. De deur van het kamertje moest dus altijd potdicht blijven.
In 1980, op 23 jarige leeftijd, maakte Ian Curtis een eind aan zijn leven. Dit was ook het einde van “Joy Division” en de film.
Toen ik zelf puberde, werd ik fan van “New Order”, de opvolger van Joy Division, die voor mijn gevoel ook veel positiever gestemd was.
Ik keek dus naar de film en wist al van te voren dat we een zwarte geschiedenis voorgeschoteld zouden krijgen. Voor mij was het even proeven aan de melodramatiek die ook ooit een groter deel van mijn leven uitmaakte.
De film Control schets een beeld van de jonge Ian die al vroeg trouwt, in een bandje geraakt en verliefd wordt op een ander.
Het opvallende in de film is, dat Ian zo leeg is, ondanks dat liefde in zijn leven, toch een belangrijke rol heeft. Liefde raakt hem niet, lijkt het wel. Als je dichterbij kijkt, gaat het vooral om de liefde voor zichzelf. Ergens in zijn leven is Ian ontwricht geraakt.
Hij schreef de tekst “she’s lost control”, zo tekenend voor zijn eigen leven. Hij worstelde met de vraag wat je doet wanneer je geen controle meer hebt.
Misschien is het goed om je af te vragen, wat controle is en waarom je dat zou willen hebben…..