Mensen houden van emoties. Wanneer je naar de TV kijkt zie je een breed scala aan emo-TV voorbij komen. Je kunt anoniem meekijken naar de emoties van een ander. Deze programma’s scoren en dus komen er steeds meer. Ik kan me herinneren dat ik ooit een oud bioscoop fragment zag waarin mensen voor het eerst een film zagen. Er kwam een trein aanrijden en de bioscoopgangers schrokken zich wezenloos. Inmiddels hebben we geleerd om bij het kijken naar emotionele beelden onze emoties te beheersen. Wanneer een emotie wordt geprikkeld, houden we ons vaak in. Je gaat niet bij iedere emotionele film zitten huilen of bij iedere enge film zitten gillen.
Wat ik me afvraag is of we op deze manier ons zelf misschien aanleren om emoties te negeren. Je emoties worden namelijk continue geprikkeld, maar je doet er vaak niets mee, je onderdrukt ze. Zou het dan een vreemde veronderstelling zijn dat je minder gevoelig wordt voor prikkels? Een tegenargument zou kunnen zijn dat mensen donders goed weten wat echt dan wel namaak is. Maar ik vraag me af of dat wel zo is. Emotie op TV kan echt aankomen en blijven hangen. Bovendien wordt het verschil tussen wat namaak en echt is, steeds waziger.
Een stapje verder is namelijk het interactieve, maar ook weer anonieme internet. Daar zijn er virtuele vrienden die elkaar soms virtueel pijn doen. En is dit echt of niet echt?