We kennen het allemaal wel. Het denkproces neemt een loopje met je. Je ziet het niet, maar het is er wel, de optische blinde vlek.
Gedrag kan ook blinde vlekken bevatten. De blinde vlek is ooit ontstaan door een ervaring in het verleden of is gewoon aangeleerd. Bij (aangeleerd) gedrag kan feedback helpen. Iemand die je er op aanspreekt, iemand die je laat zien wat je doet of video-opnames.
Maar wat doe je met een aangeleerd gevoel? Je hebt er namelijk geen weet van. Het gevoel neemt een loopje met je.
Bestaat aangeleerd gevoel? Ik denk het wel.
Als ik kijk naar de oplossingen die blinde vlekken aan de oppervlakte kunnen krijgen helpt het kennelijk om op een variabele afstand te kijken. Bij optische blinde vlekken is het de afstand van het onderwerp wat je niet ziet. Bij blinde vlekken in gedrag kijk je, alleen of samen, op verschillende afstanden naar jezelf, naar je gedragingen en pas je waar nodig je gedrag aan.
Bij aangeleerd gevoel lijkt het dus logisch om dit ook te doen. Alleen kijk je dan niet naar een voorwerp of naar gedrag. Je kijkt naar gevoel.
Hoe doe je dat, op variabele afstand naar je gevoel kijken? Als je er van overtuigd ben dat je je gevoel “bent”, een gevoelsmens, wordt dit lastig. Laat een gevoelsmens zich leiden door zijn of haar gevoel? En wat nu, als het gevoel het mis heeft?
Als je je realiseert dat je een bepaald gevoel hebt, is er afstand. Kennelijk kun je je gevoel bekijken. Wat nu? Logisch lijkt nu, je gevoel aan te passen. Kan dat?
Je hoort wel eens over mensen die “verlicht” zijn. Het is denk ik de plek waar geen afstand is.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Blinde_vlek_(biologie)