Hoe zwaar mag je zijn? Mijn visie op gewicht is, dat ik er geen last van mag hebben, en, dat ik degene ben die beslist wanneer het nodig is om weer eens wat af te vallen. Mensen hebben over het algemeen de neiging om gelijkgezinden om zich heen te verzamelen. Zo ook ik. Niets menselijks is mij vreemd. Daardoor komt het waarschijnlijk ook dat mijn vriendin hoogstens, terloops, iets zegt in de trant van “we moeten weer eens wat op ons eten letten” of “mooi hè, zo een wasbordje”. Zulk soort dingen werken namelijk altijd door en hoe goed ik het spelletje ook ken, ik blijf er vatbaar voor.
Vroeger betichte ik mijn moeder van het hebben van een yoyo-effect. Haar lijnpogingen waren zwaar en zichtbaar voor iedereen, waardoor velen de neiging hadden haar te complimenteren met haar standvastigheid. Omdat ik al zo vaak de komkommertjes uit het Tupperwarebakje had zien komen, raakte ik er licht geïrriteerd door. Wat had het voor zin om af te vallen om direct daarna weer aan te komen? Ik wist het niet, maar moet toegeven, was ook niet bekend met het fenomeen van aankomen.
Tot mijn 18de levensjaar was ik een magere lat. Mijn eetlust was erg klein, terwijl ik toch iedere dag zo’n 30 km fietste en altijd actief bezig was met voetbal. Toen ik echter mijn eerste vriendin ontmoette, en zelf de ervaring van het koken ervoer, begon mijn gewicht langzaam toe te nemen. Wanneer je in de keuken staat, maak je toch al gauw de dingen klaar die je zelf erg lekker vindt. Daar ik, zoals gezegd, niet al te zwaar was, waren de eerste kilootjes niet echt zichtbaar. Het ging ook niet al te snel en langzaam aan begon ik te wennen aan mijn nieuwe lichaamsproporties.
Toen ik de dertig passeerde, ging er ook een knop om in mijn lichaam. Mijn tot dan toe onzichtbare buik, eiste zijn zichtbaarheid op. Dat was ook het moment waarop ik dacht “dit is niet goed”. Ik ben toch wel een ijdele man en zo’n buik vind ik maar niks. Dus schoot ik mijn sportschoenen aan, om direct er achteraan te merken, dat ik toch niet meer zo soepel was als ik dacht. Waar was die goddelijk jonge man gebleven? Er volgde geen identiteitscrisis, maar wel het besef dat voortaan alles anders was.
En zo viel ik ook de eerste keer af. Lekker sporten in combinatie met gezonde voeding, waren de nieuwe pijlers van mijn leven. Ik voelde me na een tijdje weer een jonge Adonis en genoot van mijn nieuwe looks. Regelmatig nam ik echter krediet op in de vorm van iets lekkers en de loopschoenen hingen steeds vaker in de wilgen. Het nare van aankomen is, dat het te geleidelijk gaat. De bierbuik is een sluipmoordenaar. Bovendien zijn er lotgenoten genoeg. Je voelt je niet alleen, zal ik maar zo zeggen, en dat draagt niet bij aan de oplossing van dit probleem. Wat ook mee speelt is dat mannen die de 30 passeren, vaak de afname van hun fysieke gesteldheid gaan compenseren met de redenatie dat ze aantrekkelijker worden naarmate ze ouder zijn. Ze vergeten per ommegaande, dat deze regel niet opgaat, wanneer je er vadsig uit ziet.
Afijn, het wordt weer zomer en het is weer zover. Zorgelijk kijk ik naar beneden. Het is tijd om de broekriem weer eens aan te trekken. En dus worden gebakjes op het werk afgeslagen, pareren wortels de chips, en wordt chocolade niet gekocht. Alles wat ik te lekker vind, wordt zoveel mogelijk verbannen uit het huis. Nu na al die jaren begin ik mijn moeder steeds meer te begrijpen. Ja, ook ik lijd aan het yoyo-effect.