Vanmorgen werd ik weer blij verrast door een TV programma. “Het vermoeden” met als gast Hape Kerkeling, een Duits-Nederlandse entertainer. Ik kende deze goede man niet, maar ik werd getroffen door het verhaal en de woorden die hij sprak. Het was namelijk mijn verhaal (natuurlijk niet identiek) en het waren mijn woorden.
Ooit werd hij ziek en wist hij dat hij iets moest doen. Hij is toen op een lange wandeltocht gegaan. Daar beleefde hij de meest prachtige momenten, waaronder zoals hij zegt, een ontmoeting met God.
Over dit alles heeft hij een boek geschreven, “Ik ben er even niet”. Ik heb hem meteen besteld. Ja, ik werd er blij van om hem zo te horen spreken. Alsof je jezelf hoort denken. Wat me vooral aansprak, was de goedheid, in combinatie met zijn boodschap en dat hij ook aan het spelen was met toegankelijkheid.
Onderweg kwam hij een vrouw tegen. Ze had de volgende theorie:
Geluk is een licht dat steeds weer afneemt. Geluk is niet iets wat blijvend is. Je zult het moeten voeden. Door het ervaren van leed creëer je bewustzijn en hiermee geluk. Na deze fase ben je een beetje bewuster en hiermee gelukkig op een ander niveau.
Belangrijk in dit stukje is het lijden. Is lijden nodig om geluk te herbeleven? Ik neem het in ieder geval weer mee voor de volgende dagen.