Dit las ik in de “Dag” van afgelopen vrijdag.
“Dat geluk toch niet helemaal aan te leren is, laten de Amerikaanse kinderen zien. Hun lessen in geluk hebben het tegenovergestelde effect: de kinderen hebben meer risico op depressiviteit en presteerden minder goed. Dit blijkt uit Amerikaans onderzoek. Ook zouden de lessen de creativiteit van de kinderen afstompen, omdat ze teveel bezig zijn de gevoelens van anderen niet te kwetsen. Het les programma werd opgezet om de eigenwaarde van kinderen te vergroten en de competitie met leeftijdsgenoten te verkleinen. De lessen die de kinderen volgen zijn: ‘Goed om mij te zijn’ en ‘Leren over mij’. Teveel focussen op jezelf zou narcisme en obsessieve gedachten veroorzaken. Kinderen kunnen beter zelf leren omgaan met pesterijen en kritiek, dan andermans gevoelens koste wat kost te willen sparen.”
Interessant niet waar?
Toch is “het jezelf beter leren kennen” iets wat veel mensen nastreven. Dit kan ook goed uitpakken wanneer je jezelf accepteert. Maar wanneer accepteer je jezelf? Dit is een lastig gebied. Ik denk dat er pas van zelfacceptatie sprake kan zijn wanneer er weinig tot geen onrust in jezelf zit.
Onrust wordt veroorzaakt door onzekerheden en die zijn er altijd. Je kunt wel stellen “niets is zeker”. Toch kun je er voor zorgen dat onzekerheden je minder raken. Dat krijg je voor elkaar wanneer deze niet op de voorgrond staan, maar op de achtergrond. Focus dus op blije dingen zodat onzekerheden onbelangrijk worden.