Giel Beelen interviewde Rita Verdonk. Aan het einde van het interview stelde een collega van Giel nog een vraag aan mevrouw Verdonk waarbij hij haar aansprak met “U”. Giel reageerde na afloop verbaasd: “je spreekt haar aan met U!”. Waarop mevrouw Verdonk zei “Zo hoort het ook.”.
Vroeger sprak ik mijn ouders ook aan met U. Zo had ik het geleerd, en zo deed ik het dan ook. Nu, jaren later, spreek ik mijn ouders aan met “je”. Ooit is er dus een ommekeer geweest. Ik denk dat dit in een periode is geweest toen ik mijn ouders dichter bij me wilde hebben en zelf het gevoel had dat het woordje U de afstand te groot maakte. Afijn, ik gebruik het woordje “je” en dat voelt fijner aan. Dichterbij ook.
“U” schept zo’n afstand vind ik. Ik begrijp ook wel dat de meeste mensen “U” gebruiken uit respect. Iemand kan het fijn vinden om met “U” aangesproken te worden. Maar waarom zouden we er eigenlijk überhaupt voor kiezen om de afstand groot te houden?