Ieder heeft zo zijn beperkingen. Zo hoef ik bijvoorbeeld niet te beginnen aan het letterlijk uit mijn hoofd leren van teksten, want mijn brein kan dat gewoonweg niet aan. Ook ontschieten mij wel eens moeilijke woorden. Vroeger, toen ik wat akkoordjes op een gitaar had geleerd, was dit wel een domper. Een songtekst kwam er namelijk niet uit.
Wanneer een beperking zichtbaar is voor een ander, zou die ander daar rekening mee kunnen houden. Zo moest ik op school ook wel eens een spreekbeurt houden. De woorden kwamen echter niet en dat was een heel vervelend gevoel. Had de juf maar geweten, dat dit zo bij mij werkte. Ik kreeg juist meer spreekbeurten om het te leren. Het was de overtuiging van de ander, dat ik geen beperking had.
Beperkingen zijn lang niet altijd zichtbaar en soms zijn ze niet eens zichtbaar voor jezelf. In mijn geval, heb ik heel lang niet geweten dat dit echt een beperking was. Het heeft me daardoor wel heel lang een naar gevoel gegeven. De beperking werd pas zichtbaar, toen ik me erbij neer had gelegd. Ik was nu eenmaal zo.
Maar zeker voor erkenning van onzichtbare beperkingen, moet je vaak vechten, terwijl je dat misschien juist niet wilt. Wie wil er nu met zijn beperkingen te koop staan? Maar ja, mensen kunnen niet aan je zien wat je beperkt. En soms willen ze het ook niet weten.
Wat er ook wel eens gebeurt, is dat een beperking door andere wordt gezien als een overtuiging van jou. Wanneer je overtuigd bent dat je iets niet kunt, dan leg je jezelf een beperking op is de redenering. Natuurlijk is dat wel eens zo en het zou zonde zijn als je er dan niets mee deed, maar soms is het ook gewoon goed zo. Je bent wie je bent, met overtuigingen, zwakheden en sterke punten.
Onze maatschappij eist vaak dat we in een bepaald stramien lopen. Afwijkingen, beperkingen of wat dan ook, passen daar niet in. Soms moet je dan ook kunnen zeggen dat dit niet jouw probleem is, maar van de maatschappij.