John en Eva waren al zeven jaar samen. Ze hadden altijd een sterke band gehad, maar de laatste tijd voelde het alsof er iets ontbrak. John was vaak druk met zijn werk, en Eva merkte dat hun gesprekken oppervlakkig waren geworden. Ze misten de diepgang en connectie van vroeger.
Op een dag begon Eva steeds vaker te appen met een collega, Thomas. Het begon onschuldig, werkgerelateerde gesprekken en grapjes over dagelijkse zaken. Maar naarmate de weken verstreken, werd het contact persoonlijker. Ze deelden gedachten en gevoelens en vond het fijn. Thomas leek haar te begrijpen en deze aandacht voor haar en haar gevoel voelde als een verademing. Zonder er erg in te hebben begon Eva te verlangen naar de kleine momentjes die ze met Thomas had.
John merkte veranderingen bij Eva op. Ze leek vaker afwezig, zat meer op haar telefoon en was voor zijn gevoel minder betrokken bij hun relatie. Hij voelde een afstand, maar kon er de vinger niet op leggen. Op een avond confronteerde hij haar voorzichtig. "Het voelt alsof je er niet echt meer altijd bij bent, Eva.”
Eva schrok en bijna vanzelf zei ze “Er is niks John. Ik hou van jou!”. Hiermee was op dat moment de kous af maar allebei voelde ze een bepaalde ongemakkelijkheid. Bij Eva drong het toen pas tot haar door wat de impact was van de band van haar met Thomas. Dat ze hier niet met John over durfde te praten gaf haar meteen ook een enorm rot gevoel.
Voor John had dit moment een vergelijkbare impact. Eigenlijk had hij door zijn nare gevoel te benoemen een opening gezocht om weer met haar in gesprek te komen. Hij miste haar. Maar nu was het juist stil geworden en ongemakkelijk. Hierdoor was hij geschokt. Het vertrouwen dat hij in Eva had, leek ineens wankel.
De dagen die volgden, waren vol ongemakkelijke stiltes en moeilijke gesprekken. Ineens waren de emoties opgelopen. John voelde afstand en dat gaf hem een onmachtig gevoel. Hij kon ook niet goed benoemen waar dit vandaan kwam, terwijl Eva zich schuldig voelde en zich afvroeg hoe het zo ver had kunnen komen. Ze wisten dat ze op een kruispunt stonden: of ze zouden elkaar verliezen, of ze zouden proberen hun relatie te redden.
Na een paar zware weken stelde Eva voor om in relatietherapie te gaan. "Misschien kunnen we dit niet alleen oplossen," zei ze zacht. "Maar ik wil het proberen, als jij dat ook wilt."
John stemde uiteindelijk in, hoewel hij aarzelde. Het idee van therapie voelde voor hem als een erkenning van falen, maar diep vanbinnen wilde hij de band met Eva herstellen. Tijdens de sessies kwam naar voren dat hun relatie in de loop der jaren langzaam was geërodeerd door drukke schema's, onuitgesproken verwachtingen en het gebrek aan echte communicatie.
De therapie bood hen een veilige plek om eerlijk te zijn over hun gevoelens, hun angsten en hun verlangens. Eva kon haar gevoelens uiten, en John leerde hoe hij zijn pijn kon delen zonder verwijten te maken.
Het was geen gemakkelijk proces, maar stap voor stap begonnen ze weer op te bouwen wat verloren was gegaan. De band die ze hadden, werd dieper dan voorheen, omdat ze nu de echte problemen onder ogen hadden gezien. Uiteindelijk bleek relatietherapie hun redding, en hoewel hun relatie niet meer precies hetzelfde zou zijn als vroeger, was het sterker en eerlijker geworden.
Ze leerden dat het niet de fout is die je relatie bepaalt, maar hoe je samen verdergaat.
Dit is een voorbeeld van hoe soms gevoelens binnen relaties kunnen veranderen en wat je hieraan kunt doen. Relatietherapie kan in dergelijke gevallen al heel snel wat lucht geven omdat je allebei voelt dat je op een andere verfrissende manier probeert met je relatie bezig te zijn. Vaak is relatietherapie een mix tussen diepgaande gesprekken en juist het opzoeken van luchtigheid. Je investeert weer in de relatie door het samen leuk te hebben en leert hoe je, ook al is het druk, samen het gesprek aangaat wanneer het even wat minder goed gaat. Wil je dit ook? Plan dan een gratis kennismakingsgesprek in.