Heerlijk dit prachtige zonnige weer. De lucht is hemelsblauw en hier op het eiland voel je altijd de zee. Voor mij uit, door de duinen, fietsen de kinderen op blinkende nieuwe gehuurde fietsen. Helemaal voorop mijn vriendin, als een soort hopman, met een grote rugzak op haar rug.We maken met zijn zessen op dit smalle fietspad een lange prachtige slinger. Merel komt even naast me fietsen. “Ik vind het echt fijn papa, zo lekker fietsen!” zegt ze met een lach. Ik glimlach en ben blij.
Er is eigenlijk maar één ding belangrijk in je leven en dat is dat je gelukkig bent. De rest is, hoe egocentrisch dit ook klinkt, bijzaak. Wanneer je wilt dat je kinderen gelukkig zijn, doe je dit indirect om zelf gelukkig te zijn. Je houdt je leven in balans om gelukkig te zijn.
Natuurlijk zijn er mensen die onbaatzuchtig zijn en die alles voor anderen over hebben, maar zou dit hen ongelukkig maken, dan is dit geen lang blij leven beschoren.
Hier op Ameland staan diverse oude huisjes. Sommige hebben een prachtige oude gevel maar zijn van binnen totaal verbouwd. Wat je van buiten dus ziet, zegt niets van de binnenkant. Toch worden deze oude huisjes zelden of nooit afgebroken door de mensen. Sommige herinneringen gaan diverse mensenlevens mee.
Ik lees in de vvv-folder dat Ameland een bewegend eiland is. Zij schuift door erosie langzaam op richting het oosten. Een dorpje als Sier, ooit gelegen op de westpunt van het eiland, bestaat niet meer. Sier is, inclusief de schattige oude huisjes, opgeslokt door de zee. Het nieuwe leven is echter in het oosten verder gegaan. Daar is de natuur in volle glorie zijn gang gegaan.
We fietsen verder en verder, en ik kijk tevreden voor me uit. Ooit zal het westen het oosten zijn.